niedziela, 29 czerwca 2014

Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła - Урочистість святих апостолів Петра і Павла

Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Książęta z ludu
Jeden rybak, bez wykształcenia, drugi urzędnik, wykształcony, znający języki. Każdy z nich inaczej sobie wyobrażał życie, inaczej widział swoją przyszłość. Rybak, poza połowem dla swojej rodziny, trochę sprzedawał, naprawiał sieci, konserwował łódkę. Urzędnik otrzymał stosowne wykształcenie należne takim, jak on. Miał możliwość zdobycia wiedzy nie tylko w zakresie mozaizmu, lecz także wierzeń rzymskich i hellenistycznych. Dlaczego oni dwaj i dlaczego nietypowi, dlaczego Książęta?
Miłość, którą znamy, klasyfikujemy podług ludzkich kryteriów, czasami spontanicznie, czasami rzeczowo, a czasami od niechcenia. Nawet nie próbujemy zastanawiać się nad usystematyzowaniem Miłości Bożej. Wiadomym jest, że nie jesteśmy w stanie w pełni pojąć i zrozumieć, w jaki sposób doświadczamy miłości, co dzieje się z nami, gdy ją właśnie otrzymujemy. A jak miłość pojmowali dzisiejsi święci? Sami o sobie mówią w czytaniach na dzień dzisiejszy.
Piotr (to imię nadał mu Jezus), wcześniej Szymon – syn rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Mieszkał w Kafarnaum. Chrystus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, na swojego ucznia. „Ty jesteś Piotr (czyli Skała) i Ja na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.” (Mt 16,18). Te słowa padły w trakcie rozmowy, na początku której Chrystus zapytał: „«A wy za kogo Mnie uważacie?» Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego».” (Mt 16, 15-16). To właśnie Piotr był przy Panu w Ogrójcu. To jemu po zmartwychwstaniu ukazał się Chrystus, przekazując mu władzę pasterską, ale to również on trzykrotnie zaparł się Jezusa. a mimo to otrzymał miano następcy Pana Jezusa i Jego pierwszego namiestnika na ziemi.
Paweł (Szaweł) – rodzina Szawła należała do stronnictwa faryzeuszów, a więc do najżarliwszych patriotów. Szaweł stał na czele prześladowców, dlatego samo jego imię budziło wśród wyznawców Chrystusa zrozumiały lęk. Gdy jechał w sprawie prześladowań chrześcijan do Damaszku, zjawił mu się Chrystus, poraził go światłem niezwykłym, powalił na ziemię i łaską swoją nawrócił. Tak to z największego wroga chrześcijaństwa Szaweł stał się jego najżarliwszym Apostołem. Najbardziej znamiennymi Jego słowami są słowa z 2. Listu do Tymoteusza: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego” (2 Tm 4,7-8).
Dla wyróżnienia św. Piotra i św. Pawła spośród innych Apostołów, jak też dla podkreślenia ich wyjątkowych zasług dla Kościoła, zwykło się nazywać ich „Książętami”. Tak więc „Księciem Apostołów” nazywamy zarówno św. Piotra, jak i św. Pawła. Cieszmy się, że zostały nam dane takie przykłady wiary i powołania.
Jezu Chryste, daj nam wiarę, nadzieję i miłość, abyśmy mogli brać przykład z Wielkich Twoich Apostołów Piotra i Pawła. Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie.


**********************************


Урочистість святих апостолів Петра і Павла



29 червня, римо-католики святкують урочистість святих апостолів Петра і Павла.
Спомин святих апостолів Петра і Павла християни почали відзначати раніше, ніж Різдво. У IV столітті вона вже була дуже розбудована. У цей день в Римі правилось три Служби: перша – у базиліці святого Петра у Ватикані, друга – у базиліці святого Павла за Мурами, третя – у катакомбах святого Севастіяна, де ймовірно під час нападу на Рим переховувались мощі апостолів Петра і Павла.

Святий Петро

 
Симон був рибалкою з Витсаїди, який пізніше оселився у Капернаумі. Його брат, Андрій, приєднав його до тих, хто йшов за Ісусом. Ймовірно, що Симона до цієї зустрічі приготував сам Йоан Хреститель.
Ісус назвав його Кифою, що по-грецьки означає Петро (скеля), щоб показати завдання, яке він має виконувати в усій Церкві.
Симон Петро був з перших свідків, які побачили гріб Ісуса порожнім. Йому також особливим чином являється воскреслий Ісус (Лк 24, 34).
Після Вознесіння Господа Петро бере на себе головування християнською спільнотою і визначає головні лінії проголошення Доброї Новини. Він перший, кому лежить на серці відкрити Церкву для язичників. Ця духовна місія не звільняє його від людської обмеженості (Мт 14, 30; Йн 13, 6; 18, 10).
Павло не вагається публічно зробити йому зауваження за двозначність його поведінки під час славетної дискусії в Антіохії, запрошуючи його до звільнення поган, що навертаються у християнство, від прийняття юдейських звичаїв. Остаточно це було прийнято всіма апостолами на Єрусалимському Соборі.
Коли Петро прибув до Риму, він став апостолом усіх: і юдеїв, і язичників. Своє апостольство він запечатав мученицькою смертю. Християнська традиція розповідає, що Петра розіп’яли на хресті головою вниз.

Святий Павло

Павло після свого навернення на шляху до Дамаску у чотирьох або п’яти місійних подорожах проходить майже по всій території Римської імперії.

У першій подорожі його супроводжує Варнава, вони вирушають з Антіохії, зупиняються на острові Кіпр і пізніше проходять через Малу Азію, сучасну Туреччину.
Після наради єпископів у Єрусалимі Павло починає свою другу подорож як той, хто посланий Дванадцятьма. Проходячи знову через Малу Азію, апостол Павло євангелізує Фригію та Галатію.
Разом з Лукою Павло переправляється в Європу і засновує спільноту у Филиппі (Греція). Після ув’язнення продовжує євангелізацію у Греції.
У третій подорожі Павло відвідує спільноти, засновані на території нинішньої Туреччини. Його знову ув’язнюють. Через римське громадянство Павло їде на суд до кесаря. Таким чином розпочинається його четверта подорож до Риму у 60 чи 61 році. Там він сидить у в’язниці до 63 року. Завдяки пом’якшенню умов ув’язнення апостол міг спілкуватися з християнами міста і написати «листи з ув’язнення».
Після звільнення Павло йде, ймовірно, в останню подорож до Іспанії або до спільнот, якими керують Тимотей і Тит. З його листів видно, що Павло передбачає свою близьку смерть. Апостола заарештували у 67 році, він загинув мученицькою смертю: як розповідає традиція, його вбили мечем у Римі.

Петро і Павло

Протягом віків свято цих двох апостолів відзначається в один день. Петро і Павло уособлюють Церкву і її безперервній Традиції. Через їх проповідь Господь «дав Церкві початок християнської віри» (з тексту літургії).
Петро і Павло – це камені фундаменту віри Церкви. На їх авторитеті ґрунтується усе християнське віровчення.



DSC04691

Кстати, парафияне в Мариуполе поздравили о. Леонарда с днем рождения, который у него был 27 июня. Настоятелю прихода пожелали немало доброго, вручили ему подарки на память. http://mariupol.pauliny.org.ua/

czwartek, 26 czerwca 2014

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa - Урочистість Пресвятого Серця Ісуса



Podczas jednego z objawień s.Małgorzacie Marii Alacoque, jakie miało miejsce 16 czerwca 1675 r. w Paray-le-Monial, Pan Jezus ukazał Swoje Boskie Serce mówiąc:
"Oto Serce, które tak bardzo ukochało ludzi, że w niczym nie oszczędzając siebie, całkowicie się wyniszczyło i ofiarowało, aby im okazać swoją miłość. Przeto żądam od ciebie, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała zostało ustanowione święto - szczególnie po to, by uczcić Moje Serce przez Komunię Świętą i uroczyste akty przebłagania, w celu wynagrodzenia Mu za zniewagi doznane w czasie wystawienia na ołtarzach. Obiecuję, że Moje Serce otworzy się, aby spłynęły z niego Strumienie Jego Boskiej Miłości na tych, którzy Mu tę cześć okażą i zatroszczą się o to, by inni Mu ją okazywali".
Najświętszego Serca Pana Jezusa
Pan Jezus pragnął, by ludzie rozważali głębię Jego miłości, którą okazał składając ofiarę na krzyżu i nieustannie w bezkrwawy sposób ofiarując się podczas Mszy św. Chciał należnego dziękczynienia i uwielbienia oraz przebłagania za wszystkich ludzi, których grzechy zraniły Jego Najświętsze Serce.

Po wielu trudach i przeciwnościach, papież Klemens XIII w roku 1765 zatwierdził święto i nabożeństwo do Najświętszego Serca, a w 1856 r. Pius IX rozciągnął je na Kościół powszechny. Leon XIII w 1899 poświęcił całą ludzkość Sercu Jezusowemu, a Papież Pius XI w 1928 polecił obchodzić to święto z oktawą i nakazał po Mszy lub nieszporach odmówić Akt wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusowemu. (Papież Pius XII, dekretem z dnia 23 marca 1955 r. zniósł oktawę).

Урочистість Пресвятого Серця Ісуса

Місяць червень в особливий спосіб присвячений Серцю Господа Ісуса. Культ Божого Серця почав формуватися ще у Середньовіччі, а саме свято увійшло в церковний календар у ХІХ столітті.

Ушанування Серця Ісуса виводиться з ушанування святої Рани в Його боці. З плином часу побожність до П’яти Святих Ран розвинулася окремо, а культ Пресвятого Серця став розростатися завдяки його містичному пізнанню. Свята Матильда (Мехтильда, 1241-1298) входила до самого Серця Ісуса на Його запрошення і спочивала там. Господь дав їй своє Серце як знак укладеного з нею союзу. Ці видіння, а також містика св.Гертруди Великої (1250-1303) стали відомі й важливі у Церкві. Серце Ісуса стало сприйматися як джерело любові Бога до людей. Ідея нібито проста, але йдеться про її теологічне, а не поетичне розуміння. Більшість людей, також і віруючих, зупиняються на поетичному рівні цього образу – серце як джерело любові, й захоплюються «солодкістю Бога», замість того щоб заглибитися в богослов’я Серця. Щонайменше можна тут нагадати, що дослідження євхаристійного чуда в Ланчано показали: перемінена у Тіло гостія є зрізом серцевого м’яза людини. Так само як Бог є любов, але Він не є емоційним піднесенням, – так і Серце Ісуса є джерелом любові Бога до людини, але не приводом прикрасити його квіточками.
Літургійне вшанування Серця Господнього розпочинається у XVII столітті у Франції, коли о.Жан Ед (Eudes) уперше відслужив св.Месу в цій інтенції в Парижі. А св.Маргариті Марії Алакок Ісус являвся кілька разів, закликаючи до вшанування Його Серця, яке так полюбило людей, а взамін дістає невдячність. Востаннє Він явився у свято Божого Тіла 1675 року й повелів добиватися встановлення окремого свята на честь Його Пресвятого Серця. Господь сам вказав, що хоче свята у п’ятницю після октави Божого Тіла. Тим, хто вшановуватиме Його Серце, Він обіцяв необхідні кожному в його стані благодаті, мир у сім’ях, потіху в сумну годину, своє благословення у справах, швидкий духовний розвиток, а крім того – обіцяв, що не помруть у безблагодатному стані й без Таїнств ті, хто дев’ять місяців поспіль ушановуватиме Його Серце по перших п’ятницях місяця.
Справа об’явлень св.Маргариті Марії була досліджена Апостольським Престолом вельми суворо, але зрештою свято було затверджене, а саму монахиню винесли до слави вівтаря (канонізована 1920 року).
Існують різні практики вшановування Серця Господнього. Щороку Церква святкує урочистість; весь червень присвячений цьому Серцю (наш загальний спадок від молитовної практики Папи Лева ХІІІ); поширені серед вірних зображення Серця Ісуса – образочки, медальйони, ікони, статуї; вшанування Святої Години походить із натхнень св.Маргарити Марії Алакок; дев’ять перших п’ятниць сповідей і Причастя порадив проходити сам Ісус; літанії до Пресвятого Серця; акт присвячення (себе, сім’ї, країни) Серцю Ісусовому; різні червневі молебні з поклонінням Пресвятим Дарам та побожними співами. Все це – скарбниця, яка відчинена для нас усіх прямо зараз.
Папа Лев ХІІІ віддав 31 грудня 1899 року Пресвятому Серцю Ісуса під опіку всю Церкву та людський рід.


wtorek, 24 czerwca 2014

Święty Jan Chrzciciel - imieniny O. Laurencjusza Jana Żezickiego OSPPE

24 czerwca
Święty Jan Chrzciciel

Święty Jan Chrzciciel
Imię Jan jest pochodzenia hebrajskiego i oznacza tyle, co "Bóg jest łaskawy". Jan Chrzciciel urodził się jako syn kapłana Zachariasza i Elżbiety (Łk 1, 5-80). Jego narodzenie z wcześniej bezpłodnej Elżbiety i szczególne posłannictwo zwiastował Zachariaszowi archanioł Gabriel, kiedy Zachariasz jako kapłan okadzał ołtarz w świątyni (Łk 1, 8-17). Przyszedł na świat w sześć miesięcy przed narodzeniem Jezusa (Łk 1, 36), prawdopodobnie w Ain Karim leżącym w Judei, ok. 7 km na zachód od Jerozolimy. Wskazuje na to dawna tradycja, o której po raz pierwszy wspomina ok. roku 525 niejaki Teodozjusz. Przy obrzezaniu otrzymał imię Jan, zgodnie z poleceniem anioła. Z tej okazji Zachariasz wyśpiewał kantyk, w którym sławi wypełnienie się obietnic mesjańskich i wita go jako proroka, który przed obliczem Pana będzie szedł i gotował mu drogę w sercach ludzkich (Łk 1, 68-79). Kantyk ten wszedł na stałe do liturgii i stanowi istotny element codziennej porannej modlitwy Kościoła - Jutrzni. Poprzez swoją matkę, Elżbietę, Jan był krewnym Jezusa (Łk 1, 36).
Św. Łukasz przekazuje nam w Ewangelii następującą informację: "Dziecię rosło i umacniało się w duchu i przebywało na miejscach pustynnych aż do czasu ukazania się swego w Izraelu" (Łk 1, 80). Można to rozumieć w ten sposób, że po wczesnej śmierci rodziców będących już w wieku podeszłym, Jan pędził żywot anachorety, pustelnika, sam lub w towarzystwie innych. Nie jest wykluczone, że mógł zetknąć się także z esseńczykami, którzy wówczas mieli nad Morzem Martwym w Qumran swoją wspólnotę. Kiedy miał już lat 30, wolno mu było według prawa występować publicznie i nauczać. Podjął to dzieło nad Jordanem, nad brodem w pobliżu Jerycha. Czasem przenosił się do innych miejsc, np. Betanii (J 1, 28) i Enon (Ainon) w pobliżu Salim (J 3, 23). Swoje nauczenie rozpoczął w piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza (Łk 3, 1), czyli w 30 r. naszej ery według chronologii, którą się zwykło podawać.
Święty Jan ChrzcicielJako herold Mesjasza Jan podkreślał z naciskiem, że nie wystarczy przynależność do potomstwa Abrahama, ale trzeba czynić owoce pokuty, trzeba wewnętrznego przeobrażenia. Na znak skruchy i gotowości zmiany życia udzielał chrztu pokuty (Łk 3, 7-14; Mt 3, 7-10; Mk 1, 8). Garnęła się do niego "Jerozolima i cała Judea, i wszelka kraina wokół Jordanu" (Mt 3, 5; Mk 1, 5). Zaczęto nawet go pytać, czy przypadkiem on sam nie jest zapowiadanym Mesjaszem. Jan stanowczo rozwiewał wątpliwości twierdząc, że "Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie: ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów" (Mt 3, 11). Na prośbę Chrystusa, który przybył nad Jordan, Jan udzielił Mu chrztu. Potem niejeden raz widział Chrystusa nad Jordanem i świadczył o Nim wobec tłumu: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata" (J 1, 29. 36). Na skutek tego wyznania, przy Chrystusie Panu zjawili się dwaj pierwsi uczniowie - Jan i Andrzej, którzy dotąd byli uczniami św. Jana (J 1, 37-40).
Na działalność Jana szybko zwrócili uwagę starsi ludu. Bali się jednak jawnie przeciwko niemu występować, woleli raczej zająć stanowisko wyczekujące (J 1, 19; Mt 3, 7). Osobą Jana zainteresował się także władca Galilei, Herod II Antypas (+ 40), syn Heroda I Wielkiego, który nakazał wymordować dzieci w Betlejem. Można się domyślać, że Herod wezwał Jana do swojego zamku, Macherontu. Gorzko jednak pożałował swojej ciekawości. Jan bowiem skorzystał z tej okazji, aby rzucić mu prosto w oczy: "Nie wolno ci mieć żony twego brata" (Mk 6, 18). Rozgniewany król, z poduszczenia żony brata Filipa, którą ku ogólnemu oburzeniu Herod wziął za własną, oddalając swoją żonę prawowitą, nakazał Jana aresztować. W dniu swoich urodzin wydał ucztę, w czasie której, pijany, pod przysięgą zobowiązał się dać córce Herodiady, Salome, wszystko, o cokolwiek zażąda. Ta po naradzeniu się z matką zażądała głowy Jana. Herod nakazał katowi wykonać wyrok śmierci na Janie i jego głowę przynieść na misie dla Salome (Mt 14, 1-12). Jan miał wtedy trzydzieści kilka lat.
Święty Jan ChrzcicielJezus wystawił Janowi świadectwo, jakiego żaden człowiek z Jego ust nie otrzymał: "Coście wyszli oglądać na pustyni? (...) Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. On jest tym, o którym napisano: Oto ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. Zaprawdę powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela" (Mt 11, 7-11; Łk 7, 24-27).

Jan Chrzciciel jako jedyny wśród świętych Pańskich cieszy się takim przywilejem, iż obchodzi się jako uroczystość dzień jego narodzin. U wszystkich innych świętych obchodzimy jako święto dzień ich śmierci - czyli dzień ich narodzin dla nieba. Ponadto w kalendarzu liturgicznym znajduje się także wspomnienie męczeńskiej śmierci św. Jana Chrzciciela, obchodzone 29 sierpnia.
W Janie Chrzcicielu uderza jego świętość, życie pełne ascezy i pokuty, siła charakteru, bezkompromisowość. Był pierwszym świętym czczonym w całym Kościele. Jemu dedykowana jest bazylika rzymska św. Jana na Lateranie, będąca katedrą papieża. Jan Chrzciciel jest patronem Austrii, Francji, Holandii, Malty, Niemiec, Prowansji, Węgier; Akwitanii, Aragonii; archidiecezji warszawskiej i wrocławskiej; Amiens, Awinionu, Bonn, Florencji, Frankfurtu nad Menem, Kolonii, Lipska, Lyonu, Neapolu, Norymbergi, Nysy, Wiednia, Wrocławia; jest patronem wielu zakonów, m. in. joannitów (Kawalerów Maltańskich), mnichów, dziewic, pasterzy i stad, kowali, krawców, kuśnierzy, rymarzy; abstynentów, niezamężnych matek, skazanych na śmierć. Jest orędownikiem podczas gradobicia i w epilepsji.
Święty Jan Chrzciciel




W ikonografii św. Jan przedstawiany jest jako dziecko, młodzieniec lub mąż ascetyczny, ubrany w skórę zwierzęcą albo płaszcz z sierści wielbłąda. Jego atrybutami są: Baranek Boży, baranek na ramieniu, na księdze lub u stóp, baranek z kielichem, chłopiec bawiący się z barankiem, głowa na misie, krzyż. W tradycji wschodniej, zwłaszcza w ikonach, ukazywany jest jako zwiastun ze skrzydłami.

niedziela, 22 czerwca 2014

Populacja katolików na świecie


Tajemnice Jasnej Góry


Jasna Góra wydaje się nam taka oczywista. Trudno znaleźć wierzącego Polaka, który nigdy tam nie był, który nie zna wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej, który nie zaśpiewa Czarnej Madonny. Cóż jeszcze nowego można powiedzieć o miejscu, które znamy prawie na pamięć?


Pierwsze kroki kierujemy do kaplicy Cudownego Obrazu, żeby klęknąć przed obliczem Czarnej Madonny. Później bazylika, wieczernik, Droga Krzyżowa na wałach - tak wygląda stały szlak wszystkich jasnogórskich pielgrzymów. Często czasu już nie wystarcza na więcej. Tymczasem Jasna Góra w każdym miejscu wypełniona jest bogatą historią i w każdym miejscu odczytywać można kolejne jej tajemnice. Może warto choć raz znaleźć kilka godzin, żeby to, co pozornie dobrze znane, zobaczyć z zupełnie innej strony?

Wały

Kwaśne deszcze, wywołane wysoką emisją siarki z dawnej Huty Bieruta, treningi samolotów odrzutowych, przekraczających barierę dźwięku nad jasnogórskim klasztorem, naruszona równowaga stosunków wodnych wzgórza podczas budowy podziemnych przejść na Alei Najświętszej Maryi Panny - przez długie lata władzom komunistycznym zależało na tym, żeby jasnogórski klasztor narazić na jak największe zniszczenia. Udało się. Korzenie wysychających drzew przestały chronić mury wałów, które od strony północno-zachodniej zaczęły się kruszyć. Bastion św. Rocha zaczął pękać, trzeba więc było podjąć decyzję o renowacji wałów. Podczas prac dokonano odkrycia, którego nikt się nie spodziewał: znaleziono mur będący częścią najstarszych jasnogórskich fortyfikacji, pamiętających czasy potopu szwedzkiego. Mury obroniły Jasną Górę przed Szwedami w 1702 i 1705 r., w czasie konfederacji barskiej nie wpuściły do środka wojsk carskich, stawiły też opór wojskom austriackim w roku 1809. Dopiero w 1813 r. twierdzę zdobyli żołnierze cara, odcinając najpierw dopływ wody. W tym samym roku przy pomocy spędzonych z okolicy tysięcy chłopów rozebrano urządzenia obronne twierdzy. Już w 1842 r. paulini mogli zająć się uporządkowaniem terenów, otaczających klasztor, stare mury zasypano, nowe wały obniżono tak, że przestały chronić klasztor, a stały się tylko symboliczne. Ostatnie odkrycia odsłaniają to, czego Rosjanie nie uprzątnęli do końca, możemy zobaczyć przebieg dawnych korytarzy i kazamatów.

Wieża

To ona wita pielgrzymów jako pierwsza. Wypatrują jej z okien autokarów, a jeśli idą pieszo, klękają na chwilę modlitwy, gdy dostrzegą ją wreszcie na horyzoncie.

Pierwsza jasnogórska wieża była po prostu dzwonnicą, wzniesioną w XV w., zbudowaną prawdopodobnie po północnej stronie prezbiterium, a następnie wchłoniętą przez rozbudowujący się kompleks klasztorny. Najstarsza wzmianka o drugiej dzwonnicy pochodzi z 1631 r. - wybudowano ją obok południowej ściany bazyliki, umieszczając w niej pochodzący z 1544 r. dzwon "Jezus Maria". W 1702 r. dzwonnicę podciągnięto na wysokość dwóch kondygnacji i zwieńczono późnobarokowym hełmem z krzyżem. Na początku XX w. dzwony przeniesiono na metalową konstrukcję przy bramach klasztornych, a w dawnej dzwonnicy umieszczono "Kaplicę Pamięci Narodu". Kaplica ta jest miejscem przechowywania szczególnych relikwii - urn z prochami i ziemią z miejsc, zroszonych krwią Polaków - żołnierzy, powstańców i męczenników.

Dopiero trzecia, najmłodsza jasnogórska wieża jest tą najbardziej znaną i okazałą. Dobudowana do gotyckiego kościoła klasztornego od samego początku była wieżą zegarową. Wielokrotnie trawiły ją pożary, po których odbudowywano ją coraz wyższą i bogatszą. Jeden z pożarów wybuchł już na początku 1654 r., kiedy to wyjątkowo ostra zima i mróz opóźniały bieg wskazówek zegara. Opiekujący się nim zakonnik zmuszony był ogrzewać wnętrze wieży i zaprószył ogień, który strawił górną, drewnianą wówczas część wieży. Kolejny wielki pożar wybuchł w 1690 r. w klasztornej piekarni - tym razem odbudowana wieża przetrwała aż 200 lat. Kolejny pożar w 1900 r. wywołali pielgrzymi, którzy - wbrew obowiązującym zakazom - rozpalili na wieży sztuczne ognie. Stopił się wówczas zegar oraz dzwony, a nawet pokrywająca dach wieży blacha. Na szczęście wiatr przenosił płonące fragmenty konstrukcji poza zabudowania klasztorne tak, że ogień nie zagroził kościołowi ani klasztorowi. Władze carskie zezwoliły nie tylko na odbudowę wieży, ale również na zbiórkę pieniędzy na ten cel na terenie Królestwa Polskiego. Nową wieżę poświęcono 15 sierpnia 1906 r., w szóstą rocznicę pożaru, przy udziale 300 tys. Polaków przybyłych na tę uroczystość ze wszystkich trzech zaborów. Wieża ta stoi do dziś.

Broń

Nad wejściem do arsenału czuwa orzeł, obejmujący skrzydłami sprzęt wojenny. To symbol Rzeczypospolitej, która czuwać miała nad jasnogórską twierdzą, skarbem Polaków. Dzisiejsze zbiory zgromadzone w arsenale to przede wszystkim dawna broń, pamiątki związane z dziejami Jasnej Góry oraz wota, które przez wieki składali tu ci, którzy z pomocą Matki Bożej walczyli o wolność Polski. Nad wszystkim czuwa Maryja w kopii Cudownego Obrazu, w płaszczu zdobionym dziesiątkami polskich oznak wojskowych, z orłami z żołnierskich czapek w koronie.

Oręż w arsenale to najpierw halabardy, należące do piechoty, straży miejskich, gwardii honorowych - najstarsze pochodzą z XVI w., ale niektóre z nich jeszcze niedawno służyły podczas procesji i uroczystości kościelnych.

Armat, które dawniej musiały znajdować się w jasnogórskiej fortecy, dziś już w arsenale nie ma, są za to cztery moździerze z przełomu XVII i XVIII w., są tureckie muszkiety, karabiny i janczarki, bogato zdobione, wykładane srebrem i kością słoniową, są strzelby z Albanii, Czarnogóry i Hercegowiny. Jest również broń biała: wenecki rapier schiavona, charakterystyczny, bo służący raczej do cięcia niż kłucia przeciwnika, są szpady i szable. Ciekawą historię mają dwa tasaki: pierwszy z nich, hiszpański, z końca XVIII w., złożony był jako wotum przez polskiego żołnierza z armii napoleońskiej. Drugi, z piłą na grzbiecie, pochodzić może z czasów rozbiórki jasnogórskich fortyfikacji, był regulaminową bronią rosyjskich saperów z tamtego okresu. Z nowszych już eksponatów w arsenale znaleźć można na przykład oficerską szablę marszałka Rydza-Śmigłego, a z egzotycznych - dzidy i miecze z Afryki, ceremonialną buławę z Persji, turecki kindżał i szable japońskich samurajów.

Wota

"Ponieważ zaś podobało się Wszechmogącemu Bogu szczególniejszymi łaskami miejsce to głośnym uczynić i wielkimi dobrodziejstwy pobożnych katolików do wielbienia obrazu Matki Boskiej skłonić, zaczęli nie tylko mieszkańcy Królestwa pielgrzymki odbywać, lecz także liczne ludy z sąsiednich i odległych krajów; a Królowie, Książęta i Biskupi, Senatorowie, Szlachta i inni składali tu liczne swoje wota" - pisał ojciec Augustyn Kordecki.

Tradycja składania wot Królowej Polski liczy sobie kilka wieków. Do najcenniejszych z nich należy turecki pałasz ze srebrną głownią i rękojeścią ze złota, bogato wysadzaną drogimi kamieniami. Jest to prawdopodobnie wotum złożone przez samego króla Stefana Batorego.

Hetman Stanisław Żółkiewski zostawił na Jasnej Górze turecką szablę z przełomu XVI i XVII w. - paulini chcieli ją podarować wyruszającemu na wyprawę wiedeńską Janowi III Sobieskiemu, ten jednak uznał, że "na wojnie potrzebne jest tylko żelazo" - i na Jasnej Górze pozostawił rękojeść i pochwę, które znajdują się tam do dziś.

Swoje hetmańskie buławy pozostawiali Maryi hetmani, a niższej rangi żołnierze składali blachy wotywne - największa z nich przedstawia ofiarodawcę, Jana Chreptowicza, wojewodę nowogródzkiego, uwolnionego z niewoli faraskiej po bitwie pod Żółtymi Wodami w roku 1648.

Wiele wot znalazło się na Jasnej Górze po zwycięstwie nad Turkami pod Wiedniem. Znajdziemy wśród nich bogato haftowane odrzwia polowego meczetu Kara Mustafy, fragment wschodniej makaty, łuki, kołczany ze strzałami, kolczugę, wykonaną ze srebra i pozłacaną misiurę (ochronną siatkę na głowę), czekany, topór ceremonialny czy lufę tureckiego muszkietu. Jest również - choć nie wiadomo, czy na pewno należąca do wotum króla Sobieskiego - tarcza bojowa, wykonana ze skorupy ogromnego żółwia morskiego.

Ordery i biżuteria

Oprócz wot zdobywanych na wrogach, wśród jasnogórskich skarbów znaleźć można również różnego rodzaju medale, biżuterię patriotyczną i ryngrafy. Jest tu więc na przykład Order Złotego Runa, nadany w 1615 r. królowi Władysławowi IV i przez niego złożony Jasnogórskiej Pani. Jest Order Orła Białego, który w roku 1736 został nadany Janowi Tarło, wojewodzie sandomierskiemu, są ordery Virtuti Militari z czasów Księstwa Warszawskiego i powstania styczniowego, są pochodzące z XIX w. rosyjskie ordery św. Jerzego, św. Włodzimierza, św. Anny, św. Stanisława. Są też polskie dziewiętnastowieczne odznaczenia: Order Bożogrobców, Order św. Stanisława czy odznaka wolnomularska Loży Warszawskiej "Jedność Słowiańska". Za każdym z orderów kryje się historia konkretnego człowieka, który uznał, że największą wdzięczność w życiu winien jest właśnie Królowej Polski.

Biżuteria patriotyczna - kolejny z jasnogórskich skarbów - noszona była nie dla ozdoby, ale dla wyrażenia patriotycznych uczuć i postaw w czasach, gdy ojczyzna była zagrożona, w czasie powstań lub żałoby po ich upadku. Nie dziwi więc, że modlący się o wolność ludzie składali taką biżuterię u stóp Pani Jasnogórskiej. Wykonywana ona była z metali mniej szlachetnych, zdobiona symbolami patriotycznymi i wizerunkami świętych.

Znajdujemy tu też zegarek Antoniego Patka, emigranta po powstaniu listopadowym, z wizerunkiem Matki Bożej Ostrobramskiej i zegarek gen. Józefa Hallera. Są obrączki wykonane z podków konia lub szabli księcia Józefa Poniatowskiego, z napisem "Bóg mi powierzył honorPolaków, Bogu go tylko oddam". Jest "Krzyżyk z Olszyny Grochowskiej" - wykonany z gałązek olszyny połączonych złotym okuciem, z wygrawerowaną datą bitwy w Olszynce. Z inicjatywą wykonywania takich krzyżyków miał wyjść sam Adam Mickiewicz wraz z Klaudyną z Działyńskich Potocką, znaną działaczka patriotyczną.

To tylko mała garść tajemnic, które skrywa przed nami jasnogórski klasztor. Poznać je może każdy, jeśli tylko znajdzie czas i ochotę. Warto, bo nic nie smakuje bardziej, niż odkrywanie większego piękna w tym, co i tak już przecież kochamy.     


Anna Kucharska, Warszawa
-  Na Jasną Górę przychodzę pieszo. Ci, którzy pielgrzymują, na pewno zrozumieją, a tym, którzy nigdy na takiej drodze nie byli, trudno jest ją wytłumaczyć. Bo jak wytłumaczyć, że ktoś zamiast wylegiwać się na plaży, woli w spiekocie dnia iść po rozgrzanym asfalcie, grać, śpiewać, ale przede wszystkim modlić się cały dzień? Większość moich znajomych nie potrafi tego zrozumieć… Dla mnie w pielgrzymowaniu na Jasną Górę ważna jest wspólnota, która tworzy się w grupie. Modlimy się razem, wspieramy. Często ktoś poniesie gitarę, weźmie pod rękę, zabierze z sobą naręcze karimat na postoju. I dziesiątkę różańca ktoś zmówi w intencji brata czy siostry, która idzie obok. Nie wyobrażam sobie wakacji bez pielgrzymki. Takie pielgrzymkowe cierpienie: ból nóg, pęcherze, zmęczenie, to ofiara - każdy idzie w jakiejś intencji. Taka droga uczy mnie pokory, pokonywania własnych słabości w jakimś większym celu. Nawet kiedy milczę w drodze, to rozmawiam z Bogiem swoimi krokami. To jest szczególny czas doświadczania miłości od ludzi. Kiedy mieszkańcy wsi i miasteczek wpuszczają nas do swoich domów, udostępniają łazienkę, karmią, rozmawiają, to jest to dla naprawdę ogromy znak działania Bożej miłości. Wierzę, że i ja mogę tym ludziom coś dać od siebie - modlitwę. I świadectwo, że Chrystus jest obecny w moim życiu, że coś jestem w stanie dla Niego poświęcić.

Maciej Laskowski, Bydgoszcz
- Nie wiem, ile razy byłem na Jasnej Górze, mogę tylko policzyć, że 24 razy przyszedłem tutaj pieszo. Przyznaję, że po dziesięciu dniach marszu w upale i kurzu, kiedy jednocześnie kieruje się ruchem i odpowiada za bezpieczeństwo innych, mało zostaje sił i ochoty na zwiedzanie. Wtedy najważniejsze jest, żeby wejść do kaplicy Cudownego Obrazu, potem wziąć udział w Mszy św. kończącej pielgrzymkę, a potem już człowiek pada i nie ma zamiaru wstawać przez kilka dni. Pewnie dlatego ci, którzy przychodzą na Jasną Górę pieszo, znają ją najmniej. Znam takich, którzy przez dwadzieścia lat nigdy nie weszli nawet na wieżę! Chyba nie da się pogodzić pieszego pielgrzymowania ze zwiedzaniem… Ale nie jest to problem, bo jeśli ktoś jest pielgrzymem i naprawdę kocha Jasną Górę, to w sierpniu przychodzi tu pieszo, a potem w ciągu roku i tak wraca, żeby już na spokojnie i bez takiego zmęczenia zobaczyć to wszystko, co warto zobaczyć.

Monika Białkowska
Przewodnik Katolicki

środa, 18 czerwca 2014

У Києво-Житомирській дієцезії відбулися зміни настоятелів парафій

священики
У Києво-Житомирській дієцезії з 1 липня вступають у силу нові призначення ординарія дієцезії архиєпископа Петра Мальчука:
о. Вадим Русаловський призначений вікарним священиком в парафію Христа Царя в м. Новоград – Волинський
о. Віталій Квапіш призначений вікарним священиком в парафію св. Олександра в м. Київ
о. Роман Безшкурий призначений вікарним священиком в парафію св. Власа в м. Андрушівка
о. Віталій Потемковський звільнений з обов'язків вікарного священика парафії св. Варвари в м. Бердичів та призначений адміністратором парафії в Михайлівці та Кривотині Ємільчинського району
о. Віталій Прилепа звільнений з обов'язків настоятеля парафії Святого Духа в Брусилові
о. Сергій Серебровський звільнений з обов'язків вікарного священика в м. Андрушівка, та призначений настоятелем парафії Святого Духа в Брусилові
о. Ярослав Ольшевський звільнений з обов'язків настоятеля парафії Матері Божої Ласкавої в Дубовці, та Матері Божої Ангельської в Болярці
о. Андрій Яхимович звільнений з обов'язків настоятеля парафії в м. Любар, та призначений настоятелем парафії в Новому Заводі, в Дубовці та Болярці
о. Олександр Мілевський звільнений з обов'язків настоятеля парафії Непорочного Зачаття Діви Марії в Новому Заводі
о. Олександр Шатило звільнений з обов'язків настоятеля парафій в Михайлівці та Кривотині
о. Руслан Демчук звільнений з обов'язків настоятеля парафії в с. Гришківці, св. Марка в м. Бердичів та призначений настоятелем парафії св. Власа в м. Андрушівка
о. Андрій Ковалевський звільнений з обов'язків настоятеля парафії в м. Андрушівка та призначений настоятелем парафії св. Марка в м. Бердичів та с. Гришківці
о. Віталій Умінський звільнений з обов'язків настоятеля в м. Тальне та призначений настоятелем парафії св. Михаїла Архангела в м. Любар
о. Станіслав Інжиєвський звільнений з обов'язків вікарного священика парафії св. Олександра та призначений настоятелем парафії св. Анни в м. Тальне.
За матеріалами: Католицький Медіа-Центр

sobota, 14 czerwca 2014

Odpust Świętego Antoniego w Gródku Podolskim - 13 czerwca 2014 A. D.







У Городку вшановували св. Антонія


городок св. Антонія
Традиційні урочистості з нагоди спомину св. Антонія відбулися 13 червня у Городку, що на Хмельниччині. Хоча парафіяльний храм названий на честь св.Станіслава, єпископа та мученика, місцеві жителі також особливо вшановують св.Антонія з Падуї.
Святу Меса очолив єпископ-ординарій Харківсько-Запорізької дієцезії Станіслав Широкорадюк. У своїй проповіді владика говорив про ставлення до Батьківщини, до ближнього, до святих та до Бога.
Урочисте служіння при вівтарі здійснювали семінаристи Вищої Духовної Семінарії Святого Духа.
городок св. Антоніягородок св. Антонія
городок св. Антонія
При цитуванні або використанні будь-яких матеріалів гіперпосилання на CREDO обов'язкове.
Потрібна допомога
На операцію для о. Павла Дідори
ЗібраноЗалишилося зібрати
272542грн
217458грн
Потрібно зібрати
490000грн
Залишилося
6днів
Розмістити цей блок в себе на сайті

Rocznica święceń Kapłańskich O. Aleksandra Kuszłaka OSPPE - 11 czerwca 2014 A. D.